روستای رهورد

سفری نه چندان دور و دراز به روستای «رهورد» با مردمانی‌ از‌ جنس تاریخ، هنر و ورزش

راهی به مقصد «گل»

 شهریور دارد به نیمه نزدیک می‌شود و از همین حالا گاهی نسیمی خنک، نزدیک شدن پادشاه فصل‌ها را نوید می‌دهد. این روزها طبیعت هم اندک‌اندک جامه دیگری بر تن می‌کند. رنگ تحول بر سیمای آن زیباست و اصلا زندگی همین لحظه‌هاست. توشه راه بردارید تا دوباره سرکی بکشیم به دل تاریخ و برانیم در جاده‌ای که ما را این بار به مقصدی زیبا می‌رساند. ‌نشانی، شهرستان قوچان، 32 کیلومتر به سمت شمال غرب، روستای «رهورد».

قصه‌اش چیه؟

به روایت اهل سفر، بهار روستای رهورد، بسیار زیباست. اما طبیعت آن در دیگر ایام سال هم جاذبه‌های فراوانی دارد. اهالی حتما برایتان توضیح خواهند داد که وجه تسمیه روستا «راه‌گل» است، چون بهارش گلستان می‌شود و این نام زیبا هم گواه آن است. «ره آورد» هم نام دیگری است که برای روستا ذکر شده که معنای آن همان سوغات و ره‌آورد است. ‌ می‌‌گویند قدمت این روستا چندصد سال است.  تپه‌ای در دل روستاست که سرنوشت قُدمایِ این روستا را روایت می‌کند. این تپه از گل رس ساخته شده است؛ یعنی به عبارتی یک تپه دست ساخت است. این تپه همچنین دارای راه‌های باریکی است. می‌گویند آثار و اشیای تاریخی بسیاری در این نقطه کشف شده است و البته بخش زیادی از آن‌ها را دلالان و قاچاقچیان عتیقه از این دیار برده‌اند. می‌گویند این تپه اتاق‌هایی داشته و آن گونه که نقل می‌شود این مکان محل دفن یک شهر تاریخی به نام شهر رز بوده است. خلاصه همین تپه کوچک برای خودش کلی روایت دارد.جالب است بدانید در تمام اطراف روستای رهورد،  تپه‌های باستانی دیگری نیز وجود دارد. علاوه بر این تپه‌ها، سردابه‌ای نیز کشف شده است که حدود 50 جسد در آن خفته بودند، روی دیوارها هم خطوطی حکاکی شده نمایان است. تمام این آثار و تپه‌ها، چند دوره تاریخی را روایت می‌کنند.

چی می‌بینیم؟

آب و هوای این منطقه کوهستانی است پس مزارع پُر و پیمانی دارد و در عمده فصول سال گردشگرانی را از دور و نزدیک به خود جذب می‌کند. این چشم‌انداز بدیع، تحفه‌ای است از صانع یکتا و مردم سخت کوش این دیار که انگور، سیب و گندم مهم‌ترین حاصل دسترنجشان است.

کرباس‌بافی و جوال‌بافی بخش دیگری از هنر اهالی این روستاست. هنرهایی که تاریخ را روایت می‌کنند و سوغاتی جذاب نیز هستند.

چی داره؟

اما نام این روستا در میان اخبار با «کشتی چوخه» و مسابقات آن پیوند خورده است. اهالی فرزندانی برومند و ورزشکار تربیت می‌کنند و به روی تشک کشتی می‌فرستند. 

در فصل مسابقات هم حال و هوای این روستا دیدنی‌ است و در هر محفل مردمانش، حرف از مسابقات و تکنیک‌های چوخه‌کاران است. اما بسیاری از همین کشتی‌گیران، اهل سازند و موسیقی. دوتار، مقامی والا در میان این مردمان دارد. از این روستا دوتارنوازان بزرگی همچون مرحوم علی حسین ابراهیم و استاد غلامحسین افکاری پا به عرصه گذاشته‌اند. خلاصه مردمان این روستا هم ورزش را خوب می‌دانند و هم اهل هنرند.

محرم نزدیک است و اگر در این ماه گذرتان به این روستا بیفتد، یکی از قدیمی ترین سنت‌های عزاداری کشور را در آن خواهید دید. این مراسم که به «حیدرعلی» معروف است، در صبح روز تاسوعا در مسجد روستا برگزار می‌شود. خلاصه این روستا با مردمان فرهیخته اش، جذابیت‌های فراوانی برای شما خواهد داشت.