منفعت‌های ورزش صبحگا هی

مترجم: علیرضا| بهترین وقت برای ورزش کردن چه زمانی است؟ پاسخ به این سوال به شرایط شخصی و همچنین نحوه برنامه ریزی برای ورزش منظم ارتباط دارد. با این حال ورزش صبحگاهی فواید زیادی دارد و توصیه می شود در صبح ورزش کنید.

1-حفظ برنامه روزانه آسان تر است

ورزش صبحگاهی باعث می شود به برنامه ورزشی روزانه خود مقیدتر باشید.در واقع، بررسی ها نشان می دهد، ۹۰درصد افرادی که به طور منظم ورزش می کنند صبح ها برای ورزش خود وقت می گذارند.

2-در طول روز خلق و خوی بهتری خواهید داشت

ورزش حتی به مدت کوتاه در صبح باعث آزادسازی آندروفین ها در بدن می شود که خلق و خو را بهبود می بخشد و با استرس مقابله می کند. در این شرایط درطول روز لبخند به لب خواهید داشت.

3-راحت تر از خواب بیدار می شوید

اگر هر روز صبح در یک ساعت ورزش کنید، بدن به این برنامه عادت می کند و حتی قبل از بیدار شدن، شروع به آماده شدن می کند بدن به قدری به این برنامه عادت می کند که بدون نیاز به ساعت از خواب بیدار می شوید و احساس نیاز به ورزش کردن پیدا می کنید.

4-از صبحانه خوردن لذت بیشتری می برید

ورزش در صبح، اشتها را باز می کند. ورزش کردن و خوردن یک صبحانه سالم، انگیزه را برای انجام کارها بیشتر می کند.

5-استرس کمتری در محل کار خواهید داشت

ورود به دفتر کار، چک کردن ایمیل ها و برنامه کاری روزانه می تواند استرس آور باشد اما افرادی که اول صبح ورزش می کنند می گویند که احساس آرامش بیشتری دارند.

6-صبح با اشتیاق به سراغ کارها خواهید رفت

خیلی از افراد، با علاقه برای ورزش کردن از خواب بیدار می شوند.این افراد قبل از شروع روز، احساس می کنند که کاری انجام داده اند.

7-ورزش صبح، سوخت و ساز را افزایش می دهد

سوخت و ساز بدن میزان مصرف انرژی را تنظیم می کند. ورزش صبحگاه، روند سوخت و ساز را افزایش می دهد.

8-قدرت مغز را تقویت می کند

محققان ثابت کرده اند که ورزش قدرت مغز را تا ۱۰ ساعت تقویت می کند. بنابراین ورزش صبحگاهی کمک می کند تا بتوانید با مشکلات راحت تر کنار بیایید.

9- در طول روز کمتر پرخوری خواهید کرد

ورزش در صبح باعث می شود در طول روز غذای کمتری بخورید. آندروفین هایی که هنگام ورزش آزاد می شود باعث کاهش اشتها می شود.

طاقت بیارومرد باش!

«ای بابا! چه قدر من بدبخت و بد شانسم. شدم مثل آهن ربا(!) و فقط مشکلات را به خودم جذب می کنم! صبح که لاستیک موتورم پنچر شد، سر کار هم که همکارم مرخصی بود و آسفالت شدم، حالا هم که اومدم خونه چون خانمم حوصله درست کردن ناهار نداشته، غذا نداریم و ...» همان طور که واضح است، مرور این جملات در ذهن نتیجه‌ای جز عصبانیت شدید و راه انداختن دعوا با دوست و آشنا نخواهد داشت. همه ما در زندگی مان با چالش ها و مشکلاتی مواجه می شویم و تنها تفاوت مان با یکدیگر، شیوه مواجهه مان با این چالش ها و مشکلات است. صبور بودن یا تاب آوری بالا یعنی این که در برابر چالش ها و مشکلات زندگی تصمیمات و رفتارهای غیر منطقی از خودمان نشان ندهیم. علم روان شناسی مثبت گرا به جای پرداختن به ناهنجاری ها و اختلال ها، بر توجه بیشتر به توانمندی ها و استعدادهای انسان تاکید دارد. این رویکرد مثبت گرا هدف نهایی خود را شناسایی شیوه هایی برای حل مشکل می داند که بهتر زیستن و شادکامی انسان را در پی دارد.

تاب آوری چیست؟

در برخی افراد انگار ظرفیت های فردی، شخصیتی و روانی وجود دارد که به آنها در تجربه کردن موقعیت های مشکل و تنش زا کمک می کند به گونه ای که هر قدر هم بر شدت شرایط استرس زا افزوده شود، باز این افراد توان بیرون کشیدن خودشان از بحران یا به قولی توان تاب آوردن در برابر سختی ها و ناملایمات را دارند. در زندگی روزمره ما انسان ها، ماهیت برخی شرایط و تجارب به گونه ای است که افراد خواه ناخواه دچار مشکل می شوند به طوری که ممکن است سلامت روانی آن ها تهدید شود. تاب آوری شامل مجموعه ای از ظرفیت های فردی و روانی است که فرد به کمک آن ها می تواند در شرایط دشوار مقاومت کند و دچار آسیب دیدگی نشود و حتی در تجربه این شرایط مشکل آفرین یا بحرانی، خود را به لحاظ شخصیتی ارتقا بخشد. تاب آوری افراد را توانمند می سازد تا با دشواری ها و ناملایمات زندگی و شغلی رو به رو شوند، بدون این که آسیب ببینند و حتی از این موقعیت‌ها برای شکوفایی و رشد شخصیت خود استفاده کنند.

تاب آوری آموختنی است یا ذاتی؟

نکته ای که باید به آن توجه کرد، این است که درست است تاب آوری به توانایی انسان در مواجهه با بلایا یا فشارهای طاقت فرسا گفته می شود، اما این ویژگی در کنار توانایی های درونی شخص و مهارت های اجتماعی او و همچنین در تعامل با محیط تقویت می شود، توسعه می یابد و به عنوان یک ویژگی مثبت خودش را نشان می دهد. نتیجه این که تاب آوری مهارتی قابل آموزش است یعنی پدیده ای ذاتی نیست بلکه از طریق تمرین، آموزش، یادگیری و تجربه حاصل می شود. پس اگر فکر می کنید تاب آوری کمی دارید، می توانید آن را تقویت کنید و مهارت های خود را در این زمینه پرورش دهید.

ویژگی های اصلی افراد تاب آور چیست؟

از دیدگاه روان شناسی، افراد تاب آور ۴ ویژگی اصلی دارند:

1-یاد داشتن و به کارگیری مهارت های اجتماعی مانند ویژگی‌هایی از قبیل تفاهم، انعطاف، همدلی و مهربانی، مهارت ارتباطی و شوخ طبعی.

2-یاد داشتن و به کارگیری مهارت های حل مسئله مانند برنامه ریزی، کمک طلبی، تفکر انتقادی و خلاق.

3-آشنایی با مهارت خود گردانی یعنی داشتن هویت، خودکارآمدی، خودآگاهی و تسلط بر وظایف.

4-هدفمندی و خوش بینی به آینده برای رسیدن به آرامش و موفقیت.

توجه داشته باشید که معنای تاب آوری فقط این نیست که در برابر آسیب ها یا شرایط تهدید کننده پایدار بمانیم و در رو به رو شدن با شرایط خطرناک حالتی انفعالی داشته باشیم بلکه در عمق معنای آن شرکت و حضور فعال و سازنده ما در محیط پیرامونمان نیز در نظر است.

چگونه تاب آور شویم؟

فرد تاب آور، نحوه استدلال و نگرش متفاوتی در مواجهه با شرایط ناگوار اتخاذ می کند و به جای فاجعه ساختن از مشکل و گرفتار شدن در تبعات آن، به خود و توانایی هایش توجه بیشتری می کند؛ به طور مثال، چنین شخصی ممکن است یک موقعیت پر مخاطره را یک فرصت در نظر بگیرد نه یک تهدید و در دشواری ها به جای اضطراب، موفقیت را تجربه کند؛ بنابراین تاب آوری موجب سازگاری مناسب در مواجهه با مشکلات می شود و این چیزی بیش از اجتناب ساده از پیامدهای منفی است. به نظر می رسد که افراد تاب آور به طور خلاقانه رابطه «شرایط ناگوار باعث ایجاد آسیب های روانی می شوند» را حذف و با یک تغییر جدید، رابطه «شرایط پر مخاطره باید زمینه ساز رشد و بالندگی شوند» را جایگزین آن می کنند؛ یعنی تاب آورها ذهن شان را طوری برنامه ریزی کرده اند که بعد از هر موقعیت استرس آوری به دنبال رشد خودشان هستند و مثل خیلی ها تسلیم آسیب های روانی نمی شوند.

6 روش افزایش تاب آوری

به گزارش باشگاه خبرنگاران، 6 شیوه افزایش تاب آوری که در ادامه مطرح می شود، مواردی است که از سوی انجمن روانشناسی آمریکا پیشنهاد می شود تا استقامت و تاب آوری شما در هنگام مواجهه با مشکلات و شرایط سخت را بیشتر کند.

1-برقراری روابط بین فردی: حفظ روابط خوب با اعضای خانواده و دوستان، شاخص مهمی برای افزایش تاب آوری است.

2-ندیدن بحران ها به صورت موقعیت های برطرف نشدنی: نشیب و فرازهای زندگی غیرقابل اجتناب است. هرچند ما نمی توانیم حقیقت این مشکلات را تغییر دهیم، اما می توانیم تفسیر خودمان را از این موقعیت ها عوض کنیم. لحظه ای که موقعیت های نامطلوب زندگی را به صورت مسائلی برطرف نشدنی می بینیم، گام های مثبتی که قادر هستیم برای حل این مشکلات برداریم محدود یا بازداری می شود.

3-هدف گذاری: داشتن هدف در زندگی و توانمندی برای هدف گذاری، شاخص مهمی در تاب آوری است. فردی که هدف گذاری را به زندگی خویش ضمیمه می کند، جهت گیری آینده خود را افزایش می دهد و برای تحقق بخشیدن به آن تلاش خواهد کرد.

4-داشتن اقدام های قاطعانه: برخی افراد ممکن است هنگامی که با مشکلی مواجه می شوند، منتظر شوند تا مسائل خودشان حل شوند. این نوع برخورد با مسائل، شاخصی از نداشتن تاب آوری است. در مقابل، توانمندی برای عمل جسورانه در موقعیت های نامطلوب به منظور حل مسائل می تواند شاخصی از تاب آوری باشد.

5- پرورش دیدگاه مثبتی از خود: دارا بودن اعتماد به نفس و اعتماد به قابلیت های شخصی خود، شاخصی از تاب آوری است. قبل از سعی برای حل موفقیت آمیز مسائل، فرد باید به توانایی خود برای انجام آن باور داشته باشد. هیچ شخصی بدون این باور نمی تواند گام های ضروری را برای حل مسائل بردارد.

6-مراقب خود بودن: مراقب خود بودن شاخص مهمی از تاب آوری است. این می تواند با حساسیت نسبت به هیجانات و نیازهای شخصی خود، صرف زمان برای خود، حفظ سلامت جسمانی و مشارکت در فعالیت هایی که فرد از آن لذت می برد، مشخص شود. فردی که می تواند خود را به لحاظ جسمانی و روانشناختی متناسب نگه دارد، کوشش ها و اشتیاق بیشتری برای حل مشکلات از خود نشان خواهد داد.