راهکار های فراموش کردن خاطرات تلخ

مشاوره بالینی در کودکی از سوی پدرم خیلی تنبیه شدم. چون دختر بودم مرا از رفتن به کوچه منع می کردند. حالا که ۴۳ ساله ام و مادر ۳ فرزند، متوجه شده ام به علت سطح سواد پایین پدر و مادرم و به این دلیل که فکر می کردند این شیوه بهترین راه است، تنبیه می شدم. نمی توانم آن خاطرات تلخ را فراموش کنم و گاهی از پدرم ناراحت می شوم. لطفاً مرا راهنمایی کنید با این احساس دوگانه چه کنم؟ از یک طرف برای ایشان که مرحوم شده اند دلتنگم و از طرفی بابت تنبیه هایی که شدم از وی دلخورم. دلتنگی و دلخوری زمینه ساز آشفتگی درونی احساسی که آن را توصیف کردید، متأسفانه در مراحل مختلف زندگی، برای خیلی ها رخ می دهد. مردی که همسرش را دوست دارد ولی با هم سازگار نیستند و مجبور به جدایی می شوند. پدری که عاشق فرزندش است ولی به خاطر غرور و جوانی، مجبور به تنبیه کردن او می شود، وجود چنین تضادهایی مسبب آشفتگی های درونی مختلف است که شما نمونه ای از آن را ذکر کردید. ترکیبی از دلتنگی و دلخوری. معمولاً احساساتی از این قبیل خیلی جدی و شدید نیست. به مرور زمان افراد با فراموش کردن آن درمان می شوند. ولی اگر باعث دل مشغولی فکری و احساس ناامیدی، انزوا و غم زدگی و عوارضی چون کم اشتهایی، تپش قلب، تعریق، کم خوابی یا پرخوابی و... شود، به روان درمانی و دارو درمانی نیاز دارید. دانستن ،‌ راهی به سوی بخشایش شاید با توجه به منش های ملی- بومی بتوان با قدری تأمل در خویشتن، به خصوص چرایی های رفتار آدمی با این نوع احساسات بهتر کنار آمد. شما را به جمله یکی از بزرگان ارجاع می دهم: «ببخش تا بیابی». به این فکر کنید که در نبخشیدن ( و به نوعی کینه به دل داشتن) چیزی را از دست می دهید و در بخشیدن چیزی را به دست می آورید. برای بخشیدن به این نیاز دارید تا به فهم چرایی های رفتار آدمی نائل شوید. هرچه بیشتر بدانیم، بهتر و سهل تر می بخشیم و می گذریم. آیا جواب این سوالات را می دانید؟ آیا پدر شما از روی عمد شما را تنبیه می کرد؟ آیا فقط شما را تنبیه می کرد یا دیگران را نیز تنبیه می کرده است؟ آیا می دانست تنبیه چه پیامدهایی دارد؟ آیا از قصد پدرتان کاملاً آگاهید؟ پاسخ منطقی عامل آرامش پاسخ های شما تعیین کننده میزان دلخوری و حتی خشم شماست. هر چقدر جواب ها منطقی تر و واقعی تر باشد، باعث آرامش است و هر چقدر غیرمنطقی تر و دور از واقعیت باشد، موجب خشم و دلخوری مضاعف شما می شود. برای ارزیابی پاسخ های خود به این واقعیت دقت کنید. چرا وقتی کودک شما رختخوابش را خیس می کند، معمولاً با آرامش و بدون عصبانیت او را تمیز می کنید. اگر هم قدری ناراحتید به خاطر این نیست که رفتار او را عمدی می دانید؛ بلکه به خاطر زحمتی که برایتان ایجاد شده است ،‌ ناراحتید. شما کاملاً مطمئنید که بر اساس طبیعت کودکانه و غریزی، این کار را کرده است نه از روی قصد آزار یا زحمت دادن به شما! نتیجه جالب است، شما نه تنها ناراحت نمی شوید بلکه متوجه می شوید اگر کسی کودک شما یا کودک خود را به خاطر این کار دعوا می کند واکنش نشان می دهید. چون معتقدید او بی گناه است و حق نداریم او را باز خواست کنیم! پدر شما چطور؟ آیا مطمئنید که از روی قصد شما را تنبیه می کرد و قصد آزار شما را داشت؟ تلاش کنید واقعی تر بیندیشید تا در اکنون زندگی کنید و نه در گذشته. البته به شما حق می دهم کار ساده ای نیست ولی با نام خدای بخشنده و مهربان آغاز کنید او خود مسیر را نشان تان می دهد